Renewable City 2040

Duurzame steden zouden op zijn minst net zo veel energie moeten opwekken als dat zij verbruiken en op een regionale schaal zelfvoorzienend moeten zijn in de productie van voedsel. Het sluiten van de energie, water en afval kringlopen op de gebouw en gebied schaal is een strategie om dit te bereiken.
Deze benadering genereert hybride vormen van architectuur en stedelijke clusters die meer energie, water en voedsel produceren dan dat zij verbruiken.
Dit overschot vormt een bron van inkomen voor het gebied en genereert zo een gezonde lokale economie en vergroot het welzijn. Publiek private samenwerkingen vormen de basis voor de gedecentraliseerde lokale energie, water en voedsel bedrijven die het systeem beheren en onderhouden.
Maar duurzame stedenbouw gaat niet alleen om het balanceren van stromen. In de casestudy Merwe- en Vierhavens heeft Doepel Strijkers onderzocht hoe sociale parameters gecombineerd kunnen worden met technische parameters om zo een uiterst duurzame stedelijke omgeving tot stand te brengen. Een ‘lage energetische stedelijke morfologie’ combineert het ideaal van een gezonde, leefbare stad met hoge dichtheid en een optimaal openbaar vervoer systeem. Dit resulteert in een laagbouw, hoge dichtheid model met aanneembare vormen van architectuur waarin publieke, collectieve en private behoeften verfijnd met elkaar zijn verbonden.